Ο φεμινισμός είναι μισογυνιστικός – IFN

Πάντα μισούσα την 8η Μαρτίου και ειλικρινά δεν την αντέχω. Από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, το αίμα μου έβραζε στη θέα της μωβ παλίρροιας που ξεχύθηκε στους δρόμους και τρομοκρατήθηκα βλέποντας γυναίκες, αν μπορείτε να τις πείτε έτσι, να πηγαίνουν δημόσια χωρίς ρούχα και με το στήθος τους ακάλυπτο, γεμάτη μπογιά με βρωμιές φράσεις και αξύριστο.

Τους είδα στην τηλεόραση και στο δρόμο, να μπαίνουν σε ναούς και να τους βεβηλώνουν, να αφοδεύουν στην είσοδο των εκκλησιών, να φωνάζουν σαν θυμωμένοι μπαμπουίνοι και να εκστομίζουν κάθε λογής βρισιές κατά των ανδρών.

Στην αρχή, στο σπίτι μου, όλα αυτά τα χειρίζονταν με μαύρο χιούμορ και γελούσαμε χωρίς κόμπλεξ. Ωστόσο, με τα χρόνια, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια της λογικής και του σεβασμού και έχουν γίνει επικίνδυνα και βίαια ζώα. Το χιούμορ έχει εξαφανιστεί γύρω από εκείνη την ημερομηνία και τώρα, κάθε φορά που πλησιάζει, το σπίτι μου και τόσων άλλων ανθρώπων με αξίες, γίνεται σκηνή κραυγών, προσβολών και αηδιασμένων προσώπων που απευθύνονται στην τηλεόραση, τις εφημερίδες και οποιοδήποτε μέσο ή κοινωνικό δίκτυο.

Η πρώτη φορά που άρχισα να παίρνω όλο αυτό το πρόβλημα στα σοβαρά ήταν όταν μια δασκάλα στο σχολείο ρώτησε όλους τους μαθητές της τάξης, έναν προς έναν, αν ήταν φεμινίστριες. Απολύτως όλοι είπαν ναι, αλλά όταν ήρθε η σειρά μου, απάντησα με ένα ηχηρό «ΟΧΙ» και επικράτησε σιωπή στην τάξη. Κάποια άλλη στιγμή θα μπορούσα να αφηγηθώ λεπτομερώς εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό που έχει σημασία τώρα είναι πώς κατηχούν τα παιδιά στο σχολείο με σφυριά, για να τα κάνουν να καταπιούν όλη αυτή τη φεμινιστική πλάνη.

Όταν ξεκίνησα το κολέγιο, το θέμα έγινε πιο περίπλοκο. σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει να παρακολουθείς στενά τι λες και τι κάνεις, και παρόλο που επιμένω στο σύνθημά μου «τη μέρα που με κέρδισαν για τις αξίες μου, θα είμαι πολύ πιο περήφανος γι‘ αυτές», είναι αλήθεια ότι τον Μάρτιο θα γινόμουν παρίας και αποστάτης. Οι γονείς μου μου συνέστησαν να αποφεύγω να τραβάω τα βλέμματα πάνω μου, να είμαι διακριτική, να «κρύβομαι». Και είναι αλήθεια ότι, αν και δεν έκρυψα, βλέπω πώς οι φίλοι μου έβγαζαν τα βραχιόλια τους που έφεραν τη σημαία ή το λογότυπο του πολιτικού κόμματος που υποστηρίζουν, ενώ κάποιοι βγάζουν ακόμη και τον σταυρό που φορούν στο λαιμό τους. για να μην τραβήξει την προσοχή. Την ημέρα της γυναίκας, εμείς οι γυναίκες γινόμαστε οι διωκόμενοι.

Πηγαίνουμε στην πανεπιστημιούπολη με χίλια μάτια, προσέχοντας οποιονδήποτε φωνάζει ή οποιονδήποτε «περίεργο» βλέμμα, πρέπει να πούμε τις ιδέες μας με χαμηλή φωνή, ώστε να μην μας ακούει κανένας καυτερός. Η 8η Μαρτίου είναι μόνο η Ημέρα της Γυναίκας για τις γυναίκες που μισούν να είναι γυναίκες, που ντύνονται σαν άντρες, συμπεριφέρονται σαν μαϊμούδες και κάνουν λιγότερο ντους από τα γουρούνια. Η 8η Μαρτίου είναι η μέρα που οι πραγματικές γυναίκες (μην ξεγελιέστε, οι τρανσέξουαλ δεν είναι, ούτε θα είναι ποτέ γυναίκες) πρέπει να κρυφτούν. Επειδή ο φεμινισμός είναι ο μεγάλος εχθρός των γυναικών, ο φεμινισμός είναι το πιο μισογυνιστικό πράγμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Δύση.